باز هم پنج شنبه شد و من �قط سه پنج شنبه دیگر اینجا خواهم بود.دیروز با نازیلای نازنینم بودیم . ر�تیم بازار بزرگ و من سعی کردم ثانیه ها ء تصاویر ء عطرها و صدا ها را به خاطر بسپارم.سر و دست وپای گلش درد نکند ء همراه و همپای همیشه و همواره ام بوده و مانده و انشالله بماند .خسته اش کردم هی از این سو به آن سو ءاز این گذر به آن گذرو مرور روزها و خاطره ها وگ�تنی ها و نگ�تنی ها.... جای سمیرا هم خالیء دستیار عزیز آشپزهای گرامی !!... حال و هوای بازارء پرسه زدنهایمان را در کوچه و خیابان و گذر و بازارهای دبی به یادم می آورد.... تازه دلم برای پرسه در گوشه گوشه های تهران تنگ شد...همیشه �کر می کردم که با زنده گی آشنا هستم.گمان می کردم کمی قدر لحظه ها را می دانم وصدای عبورشان را می شناسم.
و حالا در آستانه ر�تن با آوارلحظه ها بر جای مانده ام . چقدردم های �رو خورده داشته ام ء چقدر لحظه ها از من گذشته اند .چقدر در لحظه ها مانده ام چقدر از زندگی جا مانده ام..............
بعضی لحظه های زندگی هر کدام به اندازه یک عمر می ارزند. مثل لحظه های تولد یک دوستی ء مثل لحظه های �رو نشستن آتش یک سو ت�اهم ء مثل لحظه های انتخاب بین دیدن و ندیدن ء بین خوب بودن و خوب نبودن ء بین باید ها و نباید ها ء بین شاید ها و نشاید ها ء بین نماندن و ر�تن ء ماندن و نر�تن......
می توانم بسیار از این لحظه ها را بشمارم . وحشتم می گیرد از این عمرطولانی . شاید برای همین است که این همه خسته ام و این همه سنگین ....
حالا من حری� لحظه ها بوده ام یا آنها حری� من ؟؟؟؟؟ خدا می داند ...رسیدن به این لحظه ها و عبور از آنها خیلی اوقات ازتوان واراده من بیرون بوده است.
"خداوند شبان من است و من بره گمشده اویم" که هی خودم را گم می کنم بر جای می گذارم یا از خودم جا می مانم. و او همواره مرا در یا�ته و در می یابد.
"عجب صبری خدا دارد"
خدایا یک کهکشان ستاره سپاس...