سلامء �کر می کنم بالاخره مو�ق شدم و می تونم �ارسی بنویسم چه خوب راحت شدم وسط اینهمه ناراحتی های رنگ و وارنگ غنیمته .
پنج شنبه بعدازظهرسررسیدم رو جنابان آقایون دزدها با خودشون بردند.....
هر چه که توی این سیصد و پنجاه و چند روز نوشته بودم همه رو با خودش برد.شدم بی د�تر خاطرات اما کور خوندن حاطره ها همگی موندن .پررنگ و زنده و موندگار
آخرین چیزی که صبح پنج شنبه نوشته بودم یه شعر سعدی بود:
" هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم
نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم
بهوش بودم ازاول که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم نه عقل ماند و نه هوشم...."